Pages

Chapter-13

 

श्रीमद्भगवद्गीता
त्रयोदशोऽध्यायः     क्षेत्रक्षेत्रज्ञविभागयोगः
 
अर्जुन  उवाच
प्रकृतिं पुरुषं चैव   क्षेत्रं क्षेत्रज्ञमेव च
एतद्वेदितुमिच्छामि   ज्ञानं ज्ञेयं च केशव ॥ १३-१
 
श्रीभगवानुवाच
इदं शरीरं कौन्तेय   क्षेत्रमित्यभिधीयते
एतद्यो वेत्ति तं प्राहुः   क्षेत्रज्ञ इति तद्विदः १३-२
 
क्षेत्रज्ञं चापि मां विद्धि   सर्वक्षेत्रेषु भारत
क्षेत्रक्षेत्रज्ञयोर्ज्ञानं   यत्तज्ज्ञानं मतं मम ॥ १३-३
 
तत्क्षेत्रं यच्च यादृक् च   यद्विकारि यतश्च यत्
स च यो यत्प्रभावश्च   तत्समासेन मे श्रृणु ॥ १३-४
 
ऋषिभिर्बहुधा गीतं   छन्दोभिर्विविधैः पृथक्
ब्रह्मसूत्रपदैश्चैव   हेतुमद्भिर्विनिश्चीतैः ॥ १३-५
 
महाभूतान्यहङ्कारः   बुद्धिरव्यक्तमेव च
इन्द्रियाणि दशैकं च   पञ्च चेन्द्रियगोचराः ॥ १३-६
 
इच्छा द्वेषः सुखं दुःखं   सङ्घातश्चेतनाधृतिः
एतत्क्षेत्रं समासेन   सविकारमुदाहृतम् ॥ १३-७
 
अमानित्वमदम्भित्वम्   अहिंसा क्षान्तिरार्जवम्
आचार्योपासनं शौचं   स्थैर्यमात्मविनिग्रहः ॥ १३-८
 
इन्द्रियार्थेषु वैराग्यम्   अनहङ्कार एव च
जन्ममृत्युजराव्याधिः   दुःखदोषानुदर्शनम् ॥ १३-९
 
असक्तिरनभिष्वङ्गः   पुत्रदारगृहादिषु
नित्यं च समचित्तत्वम्    इष्टानिष्टोपपत्तिषु ॥ १३-१०
 
मयि चानन्ययोगेन   भक्तिरव्यभिचारिणी
विविक्तदेशसेवित्वम्   अरतिर्जनसंसदि ॥ १३-११
 
अध्यात्मज्ञाननित्यत्वं   तत्त्वज्ञानार्थदर्शनम्
एतज्ज्ञानमिति प्रोक्तम्   अज्ञानं यदतोन्यथा ॥ १३-१२
 
ज्ञेयं यत्तत्प्रवक्ष्यामि   यज्ज्ञात्वाऽमृतमश्नुते
अनादिमत्परं ब्रह्म   न सत्तन्नासदुच्यते ॥ १३-१३
सर्वतः पाणिपादं तत्    सर्वतोऽक्षिशिरोमुखम्
सर्वतः श्रुतिमल्लोके  सर्वमावृत्य तिष्ठति ॥ १३-१४
 
सर्वेन्द्रियगुणाभासं   सर्वेन्द्रियविवर्जितम्
असक्तं सर्वभृच्चैव   निर्गुणं गुणभोक्तृ च ॥ १३-१५
 
बहिरन्तश्च भूतानाम्   अचरं चरमेव च
सूक्ष्मत्वात्तदविज्ञेयं   दूरस्थं चान्तिके च तत् ॥ १३-१६
 
अविभक्तं च भूतेषु   विभक्तमिव च स्थितम्
भूतभर्तृ च तज्ज्ञेयं   ग्रसिष्णु प्रभविष्णु च ॥ १३-१७
 
ज्योतिषामपि तज्ज्योतिः   तमसः परमुच्यते
ज्ञानं ज्ञेयं ज्ञानगम्यं   हृदि सर्वस्य विष्ठितम् ॥ १३-१८
 
इति क्षेत्रं तथा ज्ञानं   ज्ञेयं चोक्तं समासतः
मद्भक्त एतद्विज्ञाय   मद्भावायोपपद्यते ॥ १३-१९
 
प्रकृतिं पुरुषं चैव   विद्ध्यनादी उभावपि
विकारांश्च गुणांश्चैव   विद्धि प्रकृतिसंभवान् ॥ १३-२०
 
कार्यकारणकर्तृत्वे   हेतुः प्रकृतिरुच्यते
पुरुषः सुखदुःखानां   भोक्तृत्वे हेतुरुच्यते ॥ १३-२१
 
पुरुषः प्रकृतिस्थो हि   भुङ्क्ते प्रकृतिजान्गुणान्
कारणं गुणसङ्गोऽस्य   सदसद्योनिजन्मसु ॥ १३-२२
 
उपद्रष्टाऽनुमन्ता च   भर्ता भोक्ता महेश्वरः
परमात्मेति चाप्युक्तः   देहेऽस्मिन्पुरुषः परः ॥ १३-२३
 
य एवं वेत्ति पुरुषं   प्रकृतिं च गुणैःसह
सर्वथा वर्तमानोऽपि   न स भूयोऽभिजायते ॥ १३-२४
 
ध्यानेनात्मनि पश्यन्ति   केचिदात्मानमात्मना
अन्ये सांख्येन योगेन   कर्मयोगेन चापरे ॥ १३-२५
 
अन्ये त्वेवमजानन्तः   श्रुत्वाऽन्येभ्य उपासते
तेऽपि चातितरन्त्येव   मृत्युं श्रुतिपरायणाः ॥ १३-२६
 
यावत्सञ्जायते किञ्चित्   सत्त्वं स्थावरजङ्गमम्
क्षेत्रक्षेत्रज्ञसंयोगात्   तद्विद्धि भरतर्षभ ॥ १३-२७
 
समं सर्वेषु भूतेषु   तिष्ठन्तं परमेश्वरम्
विनश्यत्स्वविनश्यन्तं   यः पश्यति स पश्यति ॥ १३-२
 
समं पश्यन्हि सर्वत्र   समवस्थितमीश्वरम्
न हिनस्त्यात्मनाऽत्मानं   ततो याति परां गतिम् ॥ १३-२
 
प्रकृत्यैव च कर्माणि   क्रियमाणानि सर्वशः
यः पश्यति तथाऽत्मानम्   अकर्तारं स पश्यति ॥ १३-३०
 
यदा भूतपृथग्भावम्   एकस्थमनुपश्यति
तत एव च विस्तारं   ब्रह्म सम्पद्यते तदा ॥ १३-३
 
अनादित्वान्निर्गुणत्वात्   परमात्मायमव्ययः
शरीरस्थोऽपि कौन्तेय   न करोति न लिप्यते ॥ १३-३
 
यथा सर्वगतं सौक्ष्म्यात्   आकाशं नोपलिप्यते
सर्वत्रावस्थितो देहे   तथाऽत्मा नोपलिप्यते ॥ १३-३
 
यथा प्रकाशयत्येकः   कृत्स्नं लोकमिमं रविः
क्षेत्रं क्षेत्री तथा कृत्स्नं   प्रकाशयति भारत ॥ १३-३
 
क्षेत्रक्षेत्रज्ञयोरेवम्   अन्तरं ज्ञानचक्षुषा
भूतप्रकृतिमोक्षं च   ये विदुर्यान्ति ते परम् ॥ १३-३
 
 
ॐ तत्सदिति श्रीमद्भगवद्गीतासूपनिषत्सु ब्रह्मविद्यायां योगशास्त्रे
श्रीकृष्णार्जुनसंवादे क्षेत्रक्षेत्रज्ञविभागयोगो नाम त्रयोदशोऽध्यायः  ॥ १३ ॥

No comments:

Post a Comment